Mijn verhaal..!!

Als mens proberen we de dingen zo goed mogelijk te doen. Daar gaan we vanuit!
Bepaalde dingen gebeuren met een reden, andere dingen hebben we lang over nagedacht en sommige dingen gebeuren in een opwelling.
We kunnen het met een ander eens of oneens zijn, we kunnen onze gedachte erover heen laten gaan en besluiten het heel anders te doen.
Maar kennen we het verhaal achter de dingen die andere mensen doen??
Of staan we gelijk klaar met onze mening.
Want dat is makkelijk!
Dan verhullen we onze eigen imperfectie en kunnen we mooi naar een ander kijken.
En het verdriet wat een ander heeft? Ach… Dat zien we toch niet!


Als ik thuis kom uit mijn werk ligt er een envelop in de brievenbus.. Ik maak de envelop open en haal er een kaart uit met een hondje erop.. Wat een schattig kaartje.. Van wie zou die zijn?? Als ik de kaart open. Ben ik eerst geschokt.. Ik lees de kaart nog een keer.. En wordt vreselijk kwaad.. Ik begin te schreeuwen.. Uiteindelijk kan ik alleen maar huilen.. Hoe DURVEN ze..!!

Ik heb voor dat ik kinderen kreeg een cursus kinderpsychologie gedaan.. Ik wil mijn kinderen anders opvoeden, als dat ik ben opgevoed. Ik wil op een goede manier met ze communiceren.

Bij mijn tweede zoon verloopt alles net even anders dan wat ik gewend was bij mijn eerste zoon.
Natuurlijk want het is ook een heel ander jongetje met een geheel eigen karakter.
Ik ben zelf ouder geworden en met een tweede merk ik dat ik de touwtjes wat makkelijker laat vieren.

5 Jaar:
Zijn kleding leg ik in volgorde van aantrekken klaar.. Als ik dan een keer eerst zijn t-shirt neer leg met daarop zijn trui.. Trekt hij eerst zijn trui aan en dan zijn t-shirt er over heen. Iedere dag moeten we hem vertellen dat zijn linker schoen aan de linker voet gaat en zijn rechter schoen aan de rechter voet.
Soms is hij zo met andere dingen bezig dat hij zijn pyama vergeet uit te trekken en dan daar overheen zijn kleding aan doet of zijn spijkerbroek achterstevoren aan heeft.. Spelletjes kunnen we niet spelen want dat eindigt in een huil bui hij kan namelijk niet tegen zijn verlies.. Tekenen wil hij niet want dat kan hij niet, denkt hij..

Het huilen, het kan ik niet, de boosheid en frustratie die daarbij gepaard gaan houden aan en zijn iedere dag aanwezig.. Soms proberen we het vriendelijk.. Geeft niet schat komt wel goed.. Zal ik het even voor je doen.. Maar soms gaat het ook met wat meer frustratie van mijn kant..  Hij kan het allemaal best hij heeft er gewoon geen zin in.. En nu stoppen met huilen.. Er is niks aan de hand..!! Iedere dag is het weer een gevecht.. En wordt mijn eigen geduld iedere dag weer op de proef gesteld. 

Als hij dan weer een keer huilend uit school komt.. Nergens geen zin in heeft.. Loopt mijn emmer over.. En geef ik mijn zoon een draai om zijn oren.. Zo nu heb je een rede om te huilen..!! Van de schrik begint hij nog harder te huilen.. En zie ik de nekken van de moeder bij school onze kant op draaien..!!
Thuis gekomen val ik op mijn knieën... En kijk ik mijn zoon wanhopig aan.. Lief waarom huil je nu steeds.. Ik wordt er ook zo verdrietig van.. Mama doet haar best het leuk en gezellig te maken. Dat is toch geen reden om steeds te huilen..

Hij weet het ook niet.. Hij wil niet verdrietig zijn maar het gebeurd gewoon..!!

En dan valt de envelop met dat kaartje van dat hondje op de mat..
Ik moet contact zoeken met de kinderbescherming.. Het adres staat er netjes bij met bijbehorend telefoonnummer. Want ze hebben geconstateerd dat het niet goed gaat met mijn zoon. afz. anoniem.

Hoe durven ze... Schreeuw ik huilend...

Ze.. Die moeders bij school.. Waar ik de nekken van hoorde draaien.. Die niets te doen hebben dan te roddelen over andermans kinderen en in hun ogen de tekortkomingen van andere ouders.. Walgelijk..!!


Ik kan nergens heen met mijn frustratie mijn boosheid en verdriet over het kaartje.. Ik kan mij niet verdedigen. Anoniem..!!